maandag 22 augustus 2011

Voor eeuwig verpest

Donderdag staat de terugtocht naar het vaste land van Europa op de planning. De heersende wind aan de Engelse kust komt het Westen. Wat hebben wij op het menu staan: Oost-NoordOost, 5-6 Beaufort, in middag afnemend en draaiend Noord. Wij gaan ONO. Conclusie: we vertrekken een tij later. ’s Middags staan we op de steiger met z’n allen voor het eerst weer geheel in zeilpak en laarzen. Donkere luchten boven ons, kans op een bui. Sta ik daar te verkondigen dat de wind gaat afnemen, loeit het om ons heen en voelen we de wind aantrekken. Fijn die voorspellingen. We laten de bui voorbij trekken en gaan een uur later op pad.
Op de Solent waait het nog steeds zo’n 20 knopen, maar kunnen we gelukkig aan de wind zeilend de Solent afscheuren. We racen inderdaad, en hebben een mini-wedstrijdje met de Barrus, de Atlantic 43. Altijd leuk om even op het scherpst te varen en dan een “leuke” boodschap over de marifoon naar de ander te brengen: “je hoeft je echt niet in te houden voor ons; je mag gerust voorbij komen.” Paul komt met een grijns van oor tot oor weer van de marifoon vandaan. Na drie maanden samen opvaren moet dat kunnen.
Gezien de windvoorspelling hadden we verwacht al vroeg in de avond te moeten gaan motoren. De wind blijft echter doorstaan, draait gunstiger naar Noord, en met het tij mee maken we bijzonder goede voortgang. We pikken het “dubbel tij” bij Beachy Head – Dungeness mee en  zeilen heerlijk. Het enige waar wij allemaal aan moeten wennen, zijn de nachtelijke tegenliggers onder zeil. Het is weer opletten geblazen.
We lopen fors in op ons vaarschema en we besluiten een korte
tijstop te maken van 4 uur in de buitenhaven van Dover. De stroom in de Dover Strait zou nu tegen gaan staan. Even wachten. Heerlijk voor anker voor het strand, naast de aanlegplaatsen van de vele ferries. De zon schijnt en wij deinen rustig met 4 boten aan de voet van Dover Castle. Ik heb daar altijd al eens willen liggen.
Eénmaal aan de Belgische kust is de wind dan echt op. Motoren tot Nieuwpoort, de laatste stop voor onze beginplaats Vlissingen. We komen laat aan, net met schemer. Nog 3 boten komen na ons in de nacht binnen.
De volgende ochtend nemen we weer afscheid van 2 boten: Novatrix en Triple Seven, die rechtstreeks naar Stellendam gaan. Werkagenda’s dicteren deze keuze, want het afscheid nemen wordt steeds een tikje emotioneler. We willen eigenlijk allemaal deze reis gewoon voortzetten, even thuis gedag zeggen en weer verder gaan.

 







Het binnenvaren van Vlissingen voelt echter ook enorm goed: missie volbracht.
De Azoren Cruise is geslaagd. Grenzen zijn verlegd. Een nieuwe familie is gevormd.
Zaterdagavond 20 augustus zitten we zingend bij Brasserie Evertsen op de kop van de brug. Léon van de Albacora speelt gitaar en zingt zijn Azoren Blues. Hij begeleidt Eliane bij ons jubileumlied en het OceanPeople-lied wat op avond 1 werd gezongen. We zijn terug. Blij, trots, en vol van alle avonturen en gezelligheid.
En, zoals ik bij het eerste palaver plechtig heb beloofd aan iedereen, “voor eeuwig verpest”.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten