Lissabon - gereed voor de oversteek naar de Azoren

Na 2 verwaaidagen in Viana do Castelo zijn we weer toe aan een lekkere lange zeiltocht.

Om 6 uur in de ochtend verlaten we de haven. De havenmeester gaat erg ver in zijn service: hij is zijn bed extra vroeg uitgekomen om ons uit te zwaaien en te kijken of alles goed gaat met het loslaten van de achterlijnen met boeitjes.

De eerste uren motoren we, tot de wind weer aan gaat trekken rond elf uur. Gelukkig, de motor kan uit. Kunnen de vele visboeitjes niet meer in de schroef blijven hangen.

Een geweldige zeildag volgt, tot diep in de nacht. Wind in de rug, zon aan de hemel, dolfijnen in het water. Het water neemt steeds meer de diepblauwe oceaan kleur aan. We leggen de 195 mijl naar Cascais in 1 keer af. Op dag 1 kijken Jules en Sivy vooral DVD, luisteren naar muziek en een luisterboek van Thea Beckman en slapen bij. ’s Avonds bij de heldere sterrenhemel loopt Jules een uurtje wacht mee.

Dag 2 zitten we met z’n viertjes buiten. Het is bewolkter, de wind is weg, maar de dolfijnen zijn  nog vaker bij de boot te vinden. Sivy fluit ze naar ons toe. Soms lijkt het net of een van de grotere dolfijnen inhoudt ter hoogte van ons, ons aankijkt, luistert en weer door zwemt.

We hebben de muziek keihard aanstaan, kijken naar de vrolijke kapriolen en worden door een marifoonoproep van de Aurora tot de werkelijkheid teruggeroepen: oeps, het is 5 over 12, en we zijn dus compleet de oproep van 12 uur vergeten te doen.

De onderlinge afstanden zijn weer toegenomen tot een verschil van 35 mij tussen de eerste en laatste. De een heeft nog langzaam met 3 knopen doorgezeild in de nacht, een ander zet de motor bij. We zijn bijna bij Cascais als een onweersbui voor enig avontuur zorgt. Lokaal zit er dikke wind in.

Vrijdag 1 juli Cascais

We worden vorstelijk onthaald op het havenkantoor van Cascais: een ieder keert terug naar de boot met een fles wijn. Het is een marina met luxe uitstraling, veel behulpzaam personeel, op de steiger staat een mannetje met “Crew”-polo gereed  om ons op te vangen.

Rudy en Martine zijn erg blij: de Fortuna ligt alweer, net, in het water. Ze waren, samen met Novatrix en Juanita, een dag eerder uit Viana vertrokken i.v.m. reparatiewerk. Jaap van de Novatrix heeft subliem RVS-laswerk verricht aan de behuizing van de boegschroef, het euvel wat in La Coruna dus niet correct was gerepareerd. Op de ankerplek bij het strand Playa de Barra was gebleken bij onderwaterinspectie dat er weer schade was en hebben we in overleg besloten dit zelf ter hand te nemen i.p.v. weer uit te besteden aan een werf onderweg. Bedoeling was de reparatie met polyester uit te voeren, maar bij het op de kant zetten in Cascais bleek de schade veel groter te zijn. Jaap kwam met een mooie RVS-oplossing. Binnen een dag was een RVS-plaat geregeld en met hard werken door Jaap en Rudy gefixed. Complimenten aan Jaap!!
En dat op Martines verjaardag: reden voor een feestje.

Als we op de steiger bij Fortuna staan, spreekt een meisje me aan : of Jules en

Sivy Engels spreken en of ze zin hebben om te spelen? Antwoord is “half ja en volledig ja”. Weg zijn de drie. Het meisje blijkt Kyra te heten, uit Venezuela te komen en ook aan de steiger te liggen op de zeilboot van haar ouders en klein babybroertje. Ze zijn vier maanden onderweg, en op weg naar de Middellandse Zee.

Taal is geen barrière en wij zijn de kinderen die avond en de volgende dag kwijt. Het plaatsje mee in lopen is niet meer interessant, want ze willen spelen. “Nu kan het nog, morgen gaan we weer weg.” En geef ze eens ongelijk. Ze sjouwen allerlei attributen van de borrel en onze beider boten naar een hoekje van een zijsteigertje wat als huis fungeert. Een havenkarretje is de auto. Kyra staat alweer vroeg in de ochtend bij ons aan de boot en de 3 gaan gezellig vissen en verder in het “huis”.

Wij pikken ’s middags een uurtje voor onszelf om Cascais door te slenteren. We laten 1 Iphone bij Jules om ons te bereiken. Helemaal rustig lopen we niet en gaan na een heerlijk uur snel weer terug naar de haven.

’s Avonds laat gaan we met z’n vieren terug. Sivy ziet een Nederlandse boot voor anker, dezelfde als bij Bayona zegt ze: klopt, de Betty Boop, ons welbekend van vorige jaren, op weg voor een rondje wereld. We hebben ze even gesproken in Bayona om van hun mooie plannen te horen.
Jules vond een dag Engels spreken toch wel vermoeiend, maar kennelijk ging het goed genoeg om elkaar te begrijpen. Sivy weet nu wat yes, no, bye bye, en fishing betekent.
Als het al donker is strijken we neer op het terrasje bij Piet Hein en Jan van de Contentezza en Giselle. Piet Hein laat zich verleiden om 2 van de knipperlicht-brillen voor de kinderen te kopen, nadat die verkoper al 2 keer door moeders is weggewuifd. Ik krijg nog een rode roos. Lief hè.

Zondag 3 juli Cascais - Lissabon

Meestal waarschuwen we de kinderen om nergens zo maar op te springen, blijkt dat Jan van de Montanara gisteravond zich niet kon beheersen om naast het grote beeld van de man met verrekijker te willen staan. Bleek de ondergrond niet zo vlak te zijn: enkel verzwikt. Pijnlijk. Langs het ziekenhuis op de zaterdagavond: vijf dagen rust houden en been omhoog. Makkelijker gezegd dan gedaan. Na 2 uurtjes varen naar Lissabon kijkt Paul van de Juanita, onze huisarts in ruste, er ook nog naar. Komt goed. “Afhakken hoeft niet”, roept een ander jolig. “Gewoon je poot stijf houden.” Enfin, je kent dat wel als de hele goegemeente er om heen staat. Maar Jan en Sabine hadden zelf het verhaal met foto’s al op facebook gezet.

In Lissabon genieten we van een avond slenteren door Alfama, de wijk rondom Castelo Sao Jorge, met afsluiting in de Winebar de Castelo. Paul neemt een Tawny Port Krohn van 10 jaar oud, ik een stevige rode wijn Pedra Basta, Acentexo, uit 2008, en de kinderen krijgen mineraalwater uit een mooie fles. De ober toont Sivy de fles, schenkt haar een beetje water in en laat haar officieel proeven. Sivy steekt haar duim omhoog en laat zichzelf en Jules bijschenken. De ober speelt het helemaal mee.
We hebben een proeverijtje van brood met 3 soorten olijfolie, zeezout, 2 soorten jam en olijven. Heerlijk.

Maandag wordt een bloedhete dag, waar we het gebied aan de Taag rondom Torre de Belém verkennen. We lopen de 5 km heen én terug naar de haven. Er staan vele prachtige monumentale panden leeg, te verkrotten achter gesloten luiken. Triest om te zien hoe dit erfgoed definitief ter ziele gaat.
Daartegenover is er ook zo veel moois te zien en mee te maken. In de beroemde zaak Pasteìs de Belém  brengen we ons vochtgehalte op peil en eten de lekkere zoete pasteìs (minitaart-koekachtige lekkernij) en kopen een fles Port uit 2001, Jules’geboortejaar. Over tien jaar, in 2021, gaan Paul en Jules de fles openmaken, op onze derde Azores Adventure Cruise.

’s Avonds nemen we afscheid van de Corneel: Cor gaat onze groep verlaten om zijn reis naar de Middellandse Zee voort te zetten. Hij trakteert ons op een fantastische borrel bij 1 van de restaurantjes aan de Taag. We zullen hem missen en hij ons: woensdag bij vertrek zullen hem nog een keer op de marifoon oproepen om de vaste tijd 12.00 uur, zodat hij en zijn opstapper Gerrit kunnen afkicken na al die weken vanaf Vlissingen.

Dinsdag 5 juli halen we de laatste boodschappen, werken de  e-mail bij, en ruimen de boot op. Het is een superhete dag, 33 graden. Jules en Sivy spelen met de waterpistolen op de steiger. In de avonduren gaan we met de wavestep naar de skatebaan hier voor de haven.

We zijn klaar om de oceaan op te gaan.

Volg onze voortgang via de SPOT-locaties op ons Google-kaartje.

Azoren: we komen er aan!